Moestuin

Dat ik geen groene vingers heb werd in het verleden al meermaals duidelijk. Verslenste plantjes op de vensterbank, uitgedroogde potjes waarvan de inhoud niet meer traceerbaar is of kruiden waar de luizen het beste al van hebben verteerd. Ik heb het allemaal gehad. Goede voornemens, dat wel, maar het zit gewoon niet in me.

Moestuintjes blijven me wel prikkelen en ik ben steeds jaloers op al die mensen die zelf gekweekte groentjes op hun bord toveren. Het lijkt allemaal zo simpel en dat is het waarschijnlijk ook maar wat betreft moestuin ben ik een regelrechte ramp.

Maar nu heb ik een probleem en dat is dat het woord 'opgeven' niet in mijn woordenboek staat.

Ik kocht me dus een moestuinbak. Een lapje grond in de tuin bewerken gaat niet. Het rugletsel dat ik nu eenmaal heb, staat me niet toe op handen en knieën de grond te bewerken.
Met de hulp van manlief werd het ding opgezet, gevuld met potgrond en vandaag gingen de plantjes er in. Geen idee of ik goed bezig ben maar het geeft enorm veel voldoening om ze daar te zien staan.

En om het af te sluiten deed ik er nog een schepje romantiek bovenop.

Schoon he?!