Vlees

En dan denk je dat je goed bezig bent. Want je gaat met je eigen potjes naar de beenhouwer. Maar wat verkoopt die beenhouwer? Vlees. En veel vlees. En wat is er erg milieubelastend? Juist ja, vlees.

Mijn meme was dochter van een beenhouwer. Zij wist wat goed en slecht was. Er werd dan ook veel vlees gegeten thuis want van een vegetarische burger hadden mijn ouders nog nooit gehoord.
Natuurlijk was er wel kip en vis van tijd tot tijd of een eitje bij de spaghetti maar vaak was het een lekker stukje runds- of varkensvlees.

Ik denk dat ik 16 jaar was toen ik voor het eerst zo'n veggie-burger in het gezin introduceerde. Een echte knaller is het nooit geworden. En ik denk ook niet dat mijn ouders sinds mijn vertrek uit het ouderlijk huis, ooit nog een veggie-burger hebben aangeraakt.

Eens van thuis weg werd het financieel wat krap en werd er vaker vegetarisch gegeten. Uiteindelijk strandde het veggie-gebeuren op een enkele keer per week en zelfs dat halen we sommige weken niet. Ah nee, want een schelletje charcuterie voor op de boterham is toch zo lekker.

Tot je een nuchtere vegetariër in je klas krijgt die je omver slaat met een oersterk standpunt en een resem aan achtergrondinfo om "U" tegen te zeggen. Zij zet me met mijn twee voeten op de grond, geeft me een klap in mijn gezicht en ik zeg volmondig "Dank u'" want ik heb het verdiend. Ik ben toch niet echt goed bezig.

Voornemen is dus weer hernieuwd. Eerst was het plastic, dan afval in het algemeen, dan werd het gezonde voeding en nu vlees.

Vegetariër zal ik waarschijnlijk nooit worden. We proberen eerst maar eens af te kicken.

En als ik het niet doe voor het milieu, dan wel voor mijn allerliefste koe!

Fiets of auto?

Sinds september 2012 ben ik terug student. De school ligt aan het eilandje in Antwerpen (zo'n 10 km van ons huis) en het verkeer is 's ochtends druk. Ook parkeerplaats vinden is niet evident.
Toen ik aan mijn eerste jaar begon hadden ze ons al bang gemaakt. De straten rond de school, die gratis waren om te parkeren zouden betalend worden. Ik had niet veel zin om elke keer 7 euro of meer te betalen en nog minder in een boete.

Ik besloot dus in mijn eerste studieweek om een elektrische fiets aan te schaffen. Tweedehands want zo'n fiets is best duur. Enkel als het echt niet anders kon, nam ik de auto en dat leverde best frustraties op. Het was dan ook onmogelijk om 's avonds op tijd terug aan de school van de kinderen te staan. Bij thuiskomst was ik al helemaal gestresseerd en dan moest ik de drie kinderen en het avondeten nog trotseren.

Maar met de fiets is dat geen probleem. Je rijdt de file voorbij en geniet van de wind in je gezicht. Bezweet kom ik nooit toe op school. Ik stel de fiets zo in dat ik een minimaal aan inspanning moet leveren. Enkel in het naar huis rijden durf ik al eens wat meer moeite doen. Wat inspanning kan nooit kwaad, denk ik dan.

Maar was het nu echt sneller met de fiets? 's Avonds ging het zeker sneller maar was dat in de ochtend ook zo? Ik heb het me steeds afgevraagd.

Tot de ultieme test zich aanbood.

De vriendin N., die sinds dit jaar ook terug les volgt op de school, zette die ochtend haar zoon af aan de basisschool. Ook ik zette mijn kinderen af. Zij met de auto, ik met de fiets.
En ik kon het niet laten. "Om ter eerst?" hoorde ik mezelf roepen, om nog geen vijf minuten later al voorbij gereden te worden door een vriendin met een 'big smile' op haar gezicht.

De wedstrijd was een feit!

Sinds ik de tweedehands fiets heb ingeruild voor een nieuw exemplaar en de fietspaden rond de Singel vernieuw zijn, verloopt mijn fietstoer langs een omweg. Niets zo fijn als een gladgestreken fietspad, zonder hobbels en met weinig lichten. De extra kilometer die ik ervoor moet rijden zal mij dan een zorg zijn.
De Singel af, de Schelde langs. Mama groet 's morgens de dingen! (Paul van Ostaijen)

Maar ik moest me wel haasten want ik wou toch echt wel eerst zijn. Ik zette dus een tandje bij en werkte me die ochtend voor de fun in het zweet. Ik weet hoe het verkeer naar school druk en traag is dus was ik er vrij gerust in. Maar de gedachte om te verliezen van N. deed me sneller trappen.

Eenmaal aangekomen op mijn bestemming keek ik op mijn GSM. En tot mijn grote ergernis stond daar het bericht : 'Aangekomen en geparkeerd'. En dat vijf minuten voor mijn aankomst verzonden.
N. gaf nog toe dat het verkeer erg vlot was die ochtend maar het kon me niet erg sussen.

Verloren! En dan nog wel van een auto. Baal, baal.

Gelukkig vind ik het fietsen heel erg fijn en ik ben ik er van overtuigd dat ik die avond in de spits, zeker een kwartier voor vriendin N. terug thuis was. 
En als ik echt eens niet met de fiets kan, mag ik dan met je meerijden, N.?