De zoon was dit keer aan de beurt en ook hij weet erg goed wat hij wil als het op kledij aan komt.
Voor hem is het shoppen het grootste obstakel, niet het uitsorteren van wat te klein is. Zowat de hele inhoud van de kleerkast ging op de stapel 'te klein' of 'niet mooi'.
De zoon groeit erg snel, zowel in de lengte als in de breedte. 'Nen bear van ne kerel' al is hij nog maar negen. Wat bovenkledij betreft is dat gemakkelijk maar broeken zijn vaak te lang als ze in de lende passen en meestal spannen jeansbroeken zo dat je er compassie mee krijgt. Maar hele dagen in een jogging rond lopen zie ik ook niet echt zitten.
Het plan was dus om de tweedehands winkel in de stad onveilig te maken. Ik dacht dat het wel handig zou zijn. Alles hangt er mooi volgens kleur bij elkaar. Alle jassen, broeken en T-shirten bij elkaar op rekken. Het enige wat je moet doen is de juiste maat vinden. Geen tijdverspilling, geen geldverspilling en vooral.....geen zeurende negenjarige aan je been.
De oogst was jammer genoeg klein. Tweedehands kledij in zijn maat is niet veelvuldig voorradig. We moesten het doen met een jas, een T-shirt en een trui om van daaruit toch maar in een gewone winkel een paar broeken en nog wat T-shirtjes te kopen.
Het brengt de stand van de kleerkast op volgende:
- 3 hoodies
- 3 T-shirten met lange mouw
- 5 T-shirten met korte mouw
- 3 jeansbroeken
- 1 hemd
- 2 dikke truien
- 2 jasjes (1 lederen en 1 regenjas)
- genoeg onderbroeken (ben de tel kwijt)
- 9 paar sokken
- 2 pyjama's
- 2 onderhemden
- 1 riem
- 2 paar schoenen
- 1 muts en een sjaal en een paar handschoenen
Heel wat minder dan de kleine zus. Maar we kunnen er weer even tegen en de zoon is tevreden. Benieuwd of deze minimale kleerkastinhoud voldoende zal zijn.
vrijdag 23 september 2016
zondag 18 september 2016
Kleerkast
Vandaag was de uitgelezen dag om de kleerkast van de jongste eens uit te mesten. De echte zomerspullen zoals topjes en shortjes kunnen terug de berging in en maken plaats voor lange broeken en T-shirten met lange mouwen.
De jongste heeft een overvloed aan kledij. Dat komt voor een deel doordat ik ruil met een vriendin. Zij geeft kledij die te klein is voor haar dochter aan mij en ik geef de kledij die te klein is voor onze zoon aan haar voor haar zoontje. Recht evenredig, al heb ik het gevoel dat zij meer kledij koopt dan ik.
Daar komt anderzijds nog bovenop dat meerdere vriendinnen en familieleden vaak dingen doneren plus de kledij die ik nog bijhield van de oudste dochter. Een massa aan kledij dus. Bijna een winkel vol.
Vorig jaar hield ik alles bij en puilde de kast van de dochter uit met als gevolg dat het overzicht volledig weg was en het meer stress veroorzaakte dan comfort.
Na het lezen van het hoofdstuk over kledij in het boek 'Zero Waste Home' kwam ik tot het besef dat ik zou moeten kiezen, weg doen en minderen om het overzicht te bewaren.
De bananendozen werden uitgehaald en elk stuk werd gepast. Van alles wat paste werd een strenge selectie gemaakt. Eerst elimineerde ik de dingen die IK niet mooi vind, dan de dingen die dochterlief niet mooi vindt en tenslotte werd er een voorkeur gemaakt zodat er enkel het nodige aantal stuks overbleven.
Van de 12 pyjama's (JAWEL!) bleven er 5 over. 10 T-shirten met lange mouwen mocht ze behouden, alsook 5 jurkjes. De jeansbroeken (ook 10 stuks) hebben we voorlopig bijgehouden en zullen we met de tijd uit sorteren. Eerst voelen welke wel en welke niet lekker zit.
Truitjes waren in de minderheid al hebben we er daar ook een paar van weg gedaan.
Waar de overgebleven stukken naartoe gaan? Wel, op mijn beurt geef ik de kledij weer door aan een andere vriendin die waarschijnlijk ook haar eigen selectie houdt. Ik schuif mijn stress dus gewoon lekker door.
Ik geloof trouwens dat ik voor de jongste in totaal nog niet meer dan 200 euro aan kledij heb gespendeerd, schoenen niet inbegrepen. Ze is ondertussen al bijna 5 jaar bij ons. Geld dat we aan leuke dingen kunnen spenderen zoals een weekendje aan zee of eens een etentje met het gezin.
Het is trouwens altijd een goede uitvlucht om af te spreken met je vriendinnen, het is sociaal, ecologisch én kostenbesparend. Wie wil dat nu niet?
De jongste heeft een overvloed aan kledij. Dat komt voor een deel doordat ik ruil met een vriendin. Zij geeft kledij die te klein is voor haar dochter aan mij en ik geef de kledij die te klein is voor onze zoon aan haar voor haar zoontje. Recht evenredig, al heb ik het gevoel dat zij meer kledij koopt dan ik.
Daar komt anderzijds nog bovenop dat meerdere vriendinnen en familieleden vaak dingen doneren plus de kledij die ik nog bijhield van de oudste dochter. Een massa aan kledij dus. Bijna een winkel vol.
Vorig jaar hield ik alles bij en puilde de kast van de dochter uit met als gevolg dat het overzicht volledig weg was en het meer stress veroorzaakte dan comfort.
Na het lezen van het hoofdstuk over kledij in het boek 'Zero Waste Home' kwam ik tot het besef dat ik zou moeten kiezen, weg doen en minderen om het overzicht te bewaren.
De bananendozen werden uitgehaald en elk stuk werd gepast. Van alles wat paste werd een strenge selectie gemaakt. Eerst elimineerde ik de dingen die IK niet mooi vind, dan de dingen die dochterlief niet mooi vindt en tenslotte werd er een voorkeur gemaakt zodat er enkel het nodige aantal stuks overbleven.
Van de 12 pyjama's (JAWEL!) bleven er 5 over. 10 T-shirten met lange mouwen mocht ze behouden, alsook 5 jurkjes. De jeansbroeken (ook 10 stuks) hebben we voorlopig bijgehouden en zullen we met de tijd uit sorteren. Eerst voelen welke wel en welke niet lekker zit.
Truitjes waren in de minderheid al hebben we er daar ook een paar van weg gedaan.
Waar de overgebleven stukken naartoe gaan? Wel, op mijn beurt geef ik de kledij weer door aan een andere vriendin die waarschijnlijk ook haar eigen selectie houdt. Ik schuif mijn stress dus gewoon lekker door.
Ik geloof trouwens dat ik voor de jongste in totaal nog niet meer dan 200 euro aan kledij heb gespendeerd, schoenen niet inbegrepen. Ze is ondertussen al bijna 5 jaar bij ons. Geld dat we aan leuke dingen kunnen spenderen zoals een weekendje aan zee of eens een etentje met het gezin.
Het is trouwens altijd een goede uitvlucht om af te spreken met je vriendinnen, het is sociaal, ecologisch én kostenbesparend. Wie wil dat nu niet?
dinsdag 13 september 2016
I pick up plastic
Op facebook is er een groep. 'I pick up plastic', heet die groep. Je vindt er allerlei verhalen van mensen die op straat, op het strand en in de natuur plastic oprapen en er voor zorgen dat het gerecycleerd geraakt of op zijn minst bij het restafval terecht komt.
Waar ik woon, in de stad, is zo'n operatie een full time job. Zeker nu het zomer is en er veel frisdrank en water gedronken wordt. Overal ligt het vol afval. De berm die de twee districten hier scheidt, is bijna een afvalberm geworden.
Het oprapen van afval is fijn om over te lezen en ik juich het graag toe maar zelf de stap zetten is toch wel weer eentje dat veel moed vergt. En ook al krijg ik genoeg goede voorbeelden, de schaamte om bekeken te worden en bestempeld te worden als 'vies mens' is erg groot.
Ik begon dus met mijn eigen stoep. Die is de moeite om elke week eens te doen. Papiertjes van snoep, blikjes, flesjes, sigarettenpeuken, noem maar op. Met een grijper vinden zelfs de kinderen het een leuk jobke en gaat het nog eens vooruit ook.
Op weg naar school zag ik de laatste week zo veel flesjes en blikjes liggen dat ik me aangesproken voelde om toch meer te gaan doen. En gisteren ben ik begonnen. Zonder kinderen, aangezien het steeds stoppen met de fiets om iets op te rapen de nodige valpartijen en te laat komen op school zouden veroorzaken.
Op de weg terug naar huis en op weg naar school om de kinderen op te halen raapte ik enkel blikjes en flesjes waar ik gemakkelijk bij kon. De goot, de geul naast het fietspad of het speeltuintje waar we door fietsen.
Alles wat te vies was, te ver lag, te moeilijk bereikbaar was of reeds gebruikt was als toilet liet ik liggen. Het resultaat van drie fietstochtjes is er eentje van formaat. Ik verschoot er zelf van.
14 blikjes
10 flesjes
1 oliefles
1 kroonkurk
Of ik dit elke dag ga doen weet ik niet. Ik ga in ieder geval wel de stad er eens over mailen.
Waar ik woon, in de stad, is zo'n operatie een full time job. Zeker nu het zomer is en er veel frisdrank en water gedronken wordt. Overal ligt het vol afval. De berm die de twee districten hier scheidt, is bijna een afvalberm geworden.
Het oprapen van afval is fijn om over te lezen en ik juich het graag toe maar zelf de stap zetten is toch wel weer eentje dat veel moed vergt. En ook al krijg ik genoeg goede voorbeelden, de schaamte om bekeken te worden en bestempeld te worden als 'vies mens' is erg groot.
Ik begon dus met mijn eigen stoep. Die is de moeite om elke week eens te doen. Papiertjes van snoep, blikjes, flesjes, sigarettenpeuken, noem maar op. Met een grijper vinden zelfs de kinderen het een leuk jobke en gaat het nog eens vooruit ook.
Op weg naar school zag ik de laatste week zo veel flesjes en blikjes liggen dat ik me aangesproken voelde om toch meer te gaan doen. En gisteren ben ik begonnen. Zonder kinderen, aangezien het steeds stoppen met de fiets om iets op te rapen de nodige valpartijen en te laat komen op school zouden veroorzaken.
Op de weg terug naar huis en op weg naar school om de kinderen op te halen raapte ik enkel blikjes en flesjes waar ik gemakkelijk bij kon. De goot, de geul naast het fietspad of het speeltuintje waar we door fietsen.
Alles wat te vies was, te ver lag, te moeilijk bereikbaar was of reeds gebruikt was als toilet liet ik liggen. Het resultaat van drie fietstochtjes is er eentje van formaat. Ik verschoot er zelf van.
14 blikjes
10 flesjes
1 oliefles
1 kroonkurk
Of ik dit elke dag ga doen weet ik niet. Ik ga in ieder geval wel de stad er eens over mailen.
donderdag 8 september 2016
Etiketje
Het enige beetje afval aan onze schnitzel van de beenhouwer was dit kleine, stomme etiketje. Daar word ik nu blij van.
Abonneren op:
Posts (Atom)