Deodorant

Ik was vroeger een echt stinkerdje. Geen idee hoe dat komt. De ene mens heeft daar schijnbaar meer last van dan de andere.
Een klein fietstochtje kon me al doen ruiken en ik schaamde me daar erg over.

Geen idee of iemand het ooit geroken heeft. De Belg is op dat vlak nogal beleefd en geeft niet graag commentaar over een ander zijn geurtjes. Maar ik rook het zelf wel en alleen dat al was vervelend.

T-shirten moesten uit katoen gemaakt zijn, werden elke dag ververst (soms twee keer) en af en toe moest ik een truitje de vuilnisbak in kieperen omdat ik de geur er gewoon niet uit kreeg. Ook wassen op 60 graden bood soms geen oplossing.

Ik heb allerlei geprobeerd. Roldeo, spuitdeo, zweetstopper. Niets dat echt hielp en het blijkt allemaal nog eens schadelijke stoffen te bevatten. Waar zijn we toch mee bezig?

In juni ontdekte ik de zelfgemaakte deodorant. En tsja, zeg nu zelf, wat had ik te verliezen?
Het was wel even wennen om de pasta elke ochtend onder mijn arm te smeren maar met de zomermaanden in volle gang was dit de ultieme test.

Tot mijn grote vreugde ontdekte ik dat er geen geur meer was. Ik zweet nog wel maar de geurtjes worden mooi geneutraliseerd door de maïzena in de pasta. Ook werkt de kokosolie en de natriumbicarbonaat anti-bacteriëel zodat de beestjes geen schijn van kans meer hebben.

Een T-shirt gaat nu twee dagen mee en kan in de was op dertig graden. Ik voel me terug schoon en vrij en hoef geen schadelijke stoffen op mijn lijf te spuiten. En als ik een reclame op televisie zie voor deodorant, dan moet ik daar eens hartelijk om lachen!

En ik hoef ook niet meer op die lelijke flacons te kijken. NAH!