Deprimerend

Gisteren had ik weer een les 'Wereldbrede uitdagingen'. Het is een vak dat gegeven wordt in het laatste jaar van de opleiding Sociaal Werk aan de KdG. Ik dacht in het begin dat het over armoede zou gaan en hoe mensen over heel de wereld elkaar beïnvloeden en zo.

De docent is 'nogal ne rare' zoals hij het zelf zegt. Hij is GROEN en dan bedoel ik niet van kleur maar wel van instelling. En dat vertaalt zich enorm naar de cursus.
Hij geeft dit vak al zeven jaar en is er vol van. Hij weet dan ook veel en staat gelukkig, in tegenstelling tot andere docenten, open voor feedback vanuit de zaal.

Ik vind zo'n les wel interessant natuurlijk en ga graag. Ook al betekent dat, dat je om 8.15u al in de les moet zitten. Er komen veel statistieken, cijfers en statements bij kijken dus je kan er maar best je hoofd bij houden. Wat niet altijd makkelijk is als je naast je beste vriendin zit.

Maar gisteren ging het over het toekomstperspectief van de aarde en onze rol daar in en de rol van de aarde etc.
En toen had ik even een moment van twijfel. Waarom doe ik dit toch allemaal? Waarom probeer ik mensen te overtuigen om milieuvriendelijk te gaan leven? Waar steek ik mijn energie toch in? En bovenal: Ik ben helemaal niet zo goed bezig omdat de overheid geen restricties kan/durft/mag opleggen.
Heeft het allemaal wel nog zin? Binnen een aantal generaties is het hier gedaan en stikken we allemaal door de toegenomen CO2. Ik kan daar als kleine mens niks aan veranderen zo helemaal alleen.

Half depressief ben ik de klas verlaten. De namiddag bracht soelaas, gezelligheid en rust. En dan kwam ik tot het besef dat ik gewoon nog harder moet proberen. Nog beter mijn best moet doen. Want ik heb al mensen kunnen overtuigen. Ik heb al mensen mee op pad genomen. En dat worden er hopelijk alleen nog meer.